новая зямля якуб колас краткое содержаніе
Выбрав категорию по душе вы сможете найти действительно стоящие книги и насладиться погружением в мир воображения, прочувствовать переживания героев или узнать для себя что - то новое, совершить внутреннее открытие.
О, як бы я хацеў спачатку дарогу жыцця па парадку прайсці яшчэ раз, азірнуцца, сабраць з дарог каменні тыя, што губяць сілы маладыя, — к вясне б маёй хацеў вярнуцца. Не раз яна, зрабіўшысь парам, на крыллях сонца дойдзе к хмарам ды йзноў дажджом на рэчку сыдзе — ніхто з граніц сваіх не выйдзе, з законаў, жыццем напісаных, або на дол спадзе ў туманах. Вось як цяпер, перада мною ўстае куточак той прыгожа, крынічкі вузенькая ложа і елка ў пары з хваіною, абняўшысь цесна над вадою, як маладыя ў час кахання, ў апошні вечар расставання. Цякла тут з лесу невялічка травой заросшая крынічка, абодва берагі каторай лазняк, ракітнік абступалі; бруіліся ў цяньку іх хвалі і ў луг чуць значнаю разорай ішлі спакойна між чаротаў, рабілі многа заваротаў, аж покі ў нёман не ўцякалі. Зялёны луг, як скінуць вокам, абрусам пышным і шырокім абапал нёмна рассцілаўся — за хатай зараз пачынаўся ды йшоў квяцістай раўніною з мурожнай слаўнаю травою і ззяў на сонцы ў пералівах пяшчотных тонаў. Як на нівах жыта збажынкі лёгка гнуцца і людзям радасна смяюцца сваім прыемным, мілым спевам пад лёгкім ветрыку павевам, — так гнуцца, гойдаюцца травы, як пройме ветрык іх ласкавы, і пойдуць хвалі травяныя з прыемным спевам чарадою, зашэпчуць краскі між сабою, нібы дзяўчаткі маладыя. Як жывы, ты, праменнем сонейка заліты, увесь стаіш перад вачыма, ты міл і смуцен, як радзіма, як наша ціхая старонка, дзе смугі сіняя пялёнка у летні час дымком звісае і даль задумай спавівае.
Хоць я няволяй цяжка змучан і з родным берагам разлучан, ды я душою ажываю, як вокам мыслі азіраю цябе, мой луг і бераг родны, дзе льецца нёман срэбраводны, дубы дзе дружнай чарадою стаяць, як вежы, над вадою даўнейшых спраў вартаўнікамі і ззяюць грозна жараламі. А там, дзе буслікі ўздужалі, іх пачынаюць вабіць далі; яны пачулі ў сабе сілы, яны разводзяць ужо крылы, ўгару на локаць падлятаюць, паветра ловяць, заграбаюць і неуклюднымі нагамі танцуюць смешна над дубамі. Як дзве старэнькія кабеткі, к каторым старасць неўзаметкі падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы, як смачны сон змыкае вочы, красу і крэпасць забірае і ўсю іх жывасць выкрадае ды кіне іх адных, старэнькіх, адных, як перст, і чуць жывенькіх і непатрэбных анікому на цягасць жыццю маладому, — так каля хаты, у садочку, схіліўшысь ціхенька ў куточку, стаялі дзве вярбы старыя, а навакола маладыя дзярэўцы пышна красавалі, на свет вясёла пазіралі. Вазок, калёсы, панарады, старыя сані, восі, колы і вулляў некалькі на пчолы, яшчэ някончаных; судзіна, стары цабэрак, паўасміна і розны хлам і лом валяўся, ад сонца, дожджыку хаваўся — патрэбны рэчы, ёсць вядома. Гуменца, крытае саломай, ад доўгіх часаў пасівела; салома кудламі вісела, яе вятры параздзімалі, а трохі хлопцы пасцягалі, на стрэху лазячы, бывала, — іх гэта забаўка займала. Стары, паедзены чарвямі, набок пахілены вятрамі, глядзеў хлеў гэты старычынай, пахілай доляй жабрачынай; а збоку, ў полі, недалёка стаяў прыгрэбнік адзінока, пахілкам, горкім сіратою, у дол упёршыся страхою. ў глыбі двара стаяла хата і выглядала зухавата паміж запушчанай будовы, як бы шляхцянка засцянкова, што ў дзень святы каля касцёла, чуць - чуць падняўшы край падола, так важна ходзіць з парасонам, спадніцай верціць, як агонам, з дарожак пыл, пясок зганяе і ў вочы хлопцам заглядае.
Коментарі
Дописати коментар